Vandaag de tocht met Jaques Robert naar Tete Nord des Fours. ’s Morgens om 7 uur op om om 8 uur te verzamelen voor het kantoor van Jaques om daarna naar de comet de Roseland (1975m) te rijden. We zijn met een man of 12. Wat ouderen en onze leeftijd en een vader met Etienne van een jaar of 12. Daar vervolgens achter Jaques aan naar boven. Hij is net zo’n klimgeit. Hij loopt net zo makkelijk naar beneden als naar boven als dat wij de straat oversteken om naar de buren te lopen. Hij weet veel te vertellen over de bergen, de dieren de bloemen etc. Hij loopt gewoon overal naar boven en wij als een trouwe klas achter hem aan. Hij vertelt over de boer die we met een grote kudde koeien hoog in de bergen tegenkomen. Blijkt een soort koeienpension te zijn en deze boer is dus met de koeien van meerdere boeren boven in de bergen. Iedereen kent Jaques en hij krijgt een hand van iedereen en natuurlijk hoort daar een gesprekje bij wat niet te volgen is.
Het lijkt of hij niet echt de paden volgt. Op een van deze smalle paadjes struikelt de mevrouw voor mij. Nee ik liet haar niet struikelen, maar ze heeft nordic walking stokken bij zich die eigenlijk te lang en niet geschikt zijn voor zo’n berg tocht. Ze rolt een stukje naar beneden waarna ik haar gelukkig zonder schade weer op het pad kan helpen. Na een behoorlijke klim bij de refuge “de la croix du bonhomme” (2433m) aangekomen. Tenminste dat dachten we, Jaques loopt gewoon door en we gaan door totdat we daarboven een klif vinden waar we beschut tegen de wind ons lunchpakket aan kunnen vallen. We zitten ons te verbazen over een ouder stel, wat al een jaar of 20 in Les Saisies een appartement heeft, ze hebben alles bij zich. . . . komt dat allemaal uit dat rugzakje? Eerst een koude pasta schotel, daarna allerlei fruit, dan kaas en dan koffie met een stuk koek!
Pffff wat een klim, gelukkig hebben we dat gehad. Euheu, dat had je gedacht. Na de lunch trekt iedereen warme kleding aan en volgt Jaques welgemoed verder omhoog naar de Tete Nord des Fours (2756m) steile afgronden en hoge bergen. De col du glaciers ligt vlakbij. Deze lijkt vanaf Les Saisies even hoog als de Mont Blanc. Maar daar zit toch nog 1000 meter tussen. De Mont Blanc met zijn 4810m hoog is gedeeltelijk te zien, maar hij is inderdaad f….. hoog.

Jaques springt heen en weer langs richeltjes waar het gewoon steil 500m naar beneden gaat en vindt op een gegeven moment een soort Steenmartertje. Leuk snel klein diertje. Daarna zien we een steenbok (bouquetin) die een hele tijd naar ons staat te kijken en vervolgens lekker gaat liggen. De warme kleding hadden we wel nodig, het was daar boven winderig en af en toe mistig. Terug naar de plek waar we de lunch hebben gedaan. Daar de mensen die waren achtergebleven weer opgepikt.
Zo dachten we, we gaan we nog even langs bij de refuge en dan naar beneden. Kolere, dat dacht je, Jaques gaat met een grote boog langzaam naar beneden richting de refuge “de la croix du bonhomme” te gaan. Ze staan opeens allemaal stil. Allemaal helemaal opgewonden over een vogeltje wat ze zien. Wij herkennen het niet en dus ook de bijzonderheid niet. Voor ons is het een klein saai grijs vogeltje. Ook het feit dat het er twee zijn verhoogt bij ons de opwinding niet. Daarna zien we weer gemzen.

Overal gaat Jaques met ons overheen. Over rotsen, keienvelden, beekjes. Eindelijk komen we aan in de refuge. Hier nemen we een cola en een stuk droge cake. Ik ben behoorlijk stuk en denk alleen K.. we moeten ook nog naar beneden. Haha, dat had je gedacht, we gaan na een klein stukje naar beneden, gewoon weer omhoog! Langs een pad wat door de militairen in de eerste wereldoorlog is gemaakt. Over de kam van de berg omhoog, aan 2 kanten steil naar beneden. Dan gaat Jaques met de hele dapperen een pad op, nog steiler omhoog, over de top van de col de la Sauce (2307m). Mar en ik gaan met een nog een paar anderen niet mee en nemen een ietwat rustiger route om het topje heen. “Kijk” zegt Jaques, “gaan we hier naar beneden” Euuhh, we zien alleen maar alpage en geen pad, maar voor Jaques geen probleem. Hij legt uit dat je dan gewoon je voeten neer moet zetten als de eendjes, de punten naar buiten en hobbelen maar. Dan staat iedereen opeens stil, 2 bergmarmotten trekken zich niets van ons aan en laten zich gewillig fotograferen.
Na een lange afdaling zijn we eindelijk beneden bij de auto. Pfff nog even met Jaques afgesproken dat we woensdag met hem naar de Pierra Menta willen. Ehhhh wil ik dat wel. Ik weet het niet, te moe om over na te denken. Jaques heeft nog geen vast plan voor de woensdag maar als wij naar de Pierra Menta willen dan wordt dat dus zijn programma voor komende woensdag. Eindelijk om 7 uur ’s avonds zijn we weer thuis en liggen om half tien in ons mandje.